خِرَد چشم جانست چون بنگری
تو بی‌چشم شادان جهان نسپری
نخست آفرینش خرد را شناس
نگهبان جانست و آن سه‌پاس
سه‌پاس تو چشم است و گوش و زبان
کزین سه رسد نیک و بد بی‌گمان
خِرَد را جان را که یارَد ستود
و گر من ستایم که یارَد شنود؟
جکیما چو کَس نیست گفتن چه سود
ازین‌پس بگو کافرینش چه بود.
|فردوسی|